Aflevering 6: Tot de dood ons scheidt

Een licht blauwe lucht kleurde de horizon. Niet één klein wit vlekje was eraan te bespeuren. Een zacht briesje blies de zomerhitte zo van de huid af. De golven waren oppervlakkig en nauwelijks hoorbaar als ze het strand van Bayville, Long Island raakten. Het voelde net als elke andere dag in het paradijs. Maar voor Levi, zou die dag niet als alle andere zijn.

“Hoe voel je je broer? Ben je nerveus? Vroeg Marcel.

“Nerveus? Natuurlijk niet” zei Levi terwijl hij moeite had om de knoop van zijn das recht te krijgen.

“Echt?”

“Zie je niet dat ik aan het flippen ben?”

“Wel, als je beslist om hiermee verder te gaan, kom je er misschien nooit meer uit. Ben je zeker dat je dit wil doen? Vroeg Marcel met een uitgestreken gezicht.

“Je maakt een grapje, toch?” antwoordde Levi.

Marcel barstte in lachen uit. “Kom hier. Laat me je daarbij helpen. Je kan zelfs je das niet eens knopen.”

“Hey!” zei Jacob terwijl hij de deur abrupt opende.

“Haaa!” schrok Levi en sprong achteruit van de schrik die Jacob hem net bezorgde. “Laat me niet zo schrikken opa!”

“Zijn jullie klaar? Het is tijd,” zei Jacob kordaat en vertrok, Levi’s overreactie compleet negerend.”

“Ok!” Levi ademde diep in, “Let’s do this.”

Ze hadden besloten het klein te houden en enkel familie en hechte vrienden uit te nodigen. Ze waren allen samengekomen in dit prachtige strandhuis waar je de golven kon horen en de oceaan kon ruiken. Witte stoelen stonden verspreid over het groenste gras, uitkijkend op het water, onder de verfrissende schaduw van palmbomen. De zonsondergang maakte het prachtige plaatje compleet. De hemel ging van een bruinrood palet over naar een felle paarsoranje schijn, toen Levi verscheen en door de corridor van stoelen gevuld met geliefden langzaam naar voor wandelde. Hij begroette iedereen met een glimlach, terwijl hij langzaam maar zeker wandelde richting een vriendelijk gezicht dat hem opwachtte onder de bloemrijke boog.

“ Hallo opa. Bedankt voor dit alles.”

“ Tuurlijk zoon. Met plezier,” antwoordde Jacob.

Levi was een zoon van immigranten. Zijn vaders droom was om hem te zien afstuderen van een universiteit en hem veel kleinkinderen te schenken. Spijtig genoeg was zijn vader overleden toen Levi nog een kind was. Levi was vastbesloten de man te worden die zijn vader gewild had. Scepticisme had hij van hem geërfd, verwondering van zijn moeder. Levi zocht altijd naar antwoorden op de grote vragen via de wetenschap. Hij ging naar de universiteit van Chicago, en studeerde af in fysica. Daar ontmoette hij ook zijn toekomstige vrouw, Anne Castle. Anne was het mooiste meisje dat Levi ooit had ontmoet. Ze was bijna zo lang als hij was. Haar blonde haar straalde als goud elke keer als de zon ernaar keek. Haar lippen waren bedwelmend, en haar blauwgroene ogen niets minder dan hypnotisch, ze hadden Levi’s hart gewonnen bij de eerste blik. Levi studeerde af van de universiteit, wat zijn vader bijzonder trots had gemaakt. Net na de graduatie, nodigde NASA Levi uit om te werken aan hun nieuwe James Webb Ruimtetelescoop. Levi verhuisde naar Maryland, en Anne trok bij hem in. Twee jaar later beslisten Levi en Anne dat ze de rest van hun leven met elkaar wilden delen.

Plots kwamen de muzikanten uit het huis – vier violisten, uitgerust alsof ze een operavoorstelling zouden gaan spelen. Enthousiast liepen ze Levi’s richting uit door het gangpad. Ze plaatsten zich netjes langs de kant van de boog. Toen ze even ophielden met spelen stond iedereen op en draaide zich om, ogen gericht op de ingang. De violisten herstartten hun melodie waarop de meest adembenemende verschijning uit de deur tevoorschijn kwam, oooh’s en wauw’s verstomden het gefluister.

“Daar is ze,” stamelde Levi.

Ze wandelde door het gangpad, elegant, begeleid door het geluid van de violen tot vlakbij Levi onder de perfecte rozenboog.

“Hallo, daar ,” Zei Levi.

Anne kwam dichterbij, en met een zacht kusje op zijn oor fluisterde ze: “I love you.”

~

“Dat was de beste dag van mijn leven,” zei Levi vanuit de witte loungestoel, terwijl hij de pagina’s van hun huwelijksalbum doorbladerde. “Herinner je onze roestige oude Ford? Die viel eigenlijk uiteen, er was zelfs een gat onderin, weet je dat nog? maar toch hield ik er vreemd genoeg van.”

“Ja hoor,” bevestigde Anne vanuit de witte sofa die verticaal langs Levi’s stoel stond. “We propten al onze vrienden in dat ding en reden tot aan het gemeentehuis voor het burgerlijke huwelijk. Je reed als een gek, molde ons bijna allemaal, en nog waren we maar net op tijd.”

“Juist, dat was maf. We waren nooit echt de stiptste, hè?”

“We kwamen altijd te laat, zelfs op onze eigen huwelijk” zei Anne. Beiden bleven lachen om die herinneringen tot de tranen langs hun wangen rolden.

“Die eerste jaren waren geweldig,” Zei Levi terwijl hij naar Adem hapte. “Weet je nog hoe de mensen jaloers waren op hoe gelukkig we samen waren?”

“Ja, ik had soms medelijden met hen. We konden er gewoon niks aan doen.”

“We hadden een geweldige tijd. Wat jammer dat het te vroeg eindigde.” Zei Levi terwijl de toon in zijn stem veranderde. De droom werd snel een nachtmerrie.” Levi pauzeerde en legde het album op de koffietafel. “Nadat je ziek werd en me verliet, stierf een deel van me met jou. Geen dag ging voorbij zonder dat ik aan je dacht.” Zei Levi.

Anne keek naar Levi en hun blikken kruisten elkaar voor een seconde. Dan, nam ze het album op en bleef verder bladeren in stilte tot ze plots stopte en één van de foto’s eruit nam. “Ik hou van deze, jij en Jacob. Is hij hier?”

“Ja, Jacob is buiten, hij wacht op je samen met Rachel. Je blijft bij hen voor een tijdje.” Zei Levi terwijl hij opstond uit de loungestoel en plaats nam naast haar op de witte sofa.

“Ga ik niet naar huis met jou?” vroeg Anne verrast terwijl ze Levi’s hand pakte.

“Zou je dat willen?” vroeg Levi.

“Je bent mijn echtgenoot, toch?” Zei Anne, terwijl ze zijn gezicht aanraakte, nog steeds verbijsterd over hoe jong hij eruit zag.

“Eigenlijk…” Levi pauzeerde, geconfronteerd met de nieuwe realiteit. “Nee, dat ben ik niet.”

“Oh, ik snap het. “’In goede en slechte dagen, tot de dood ons scheidt’, niet? Zei Anne, terwijl ze haar hand wegtrok van Levi’s gezicht en wat verder van hem ging zitten. “Ben je nu met iemand anders gehuwd?” vroeg ze met licht trillende stem.

“Nee,” herstelde Levi vlug terwijl hij de puntjes van Anne’s lange haar vasthield. Ze zag er zo anders uit dan toen hij haar voor het laatst zag. Haar haar was ze volledig kwijt door de chemo. Maar nu, was haar haar even mooi als op de dag dat ze trouwden.

Anne glimlachte tevreden met Levi’s antwoord, en kwam weer wat dichter zitten. Ze pakte zijn handen vast, keep diep in zijn ogen en op haar eigen innemende manier, vroeg ze: “Wil je met me trouwen? Opnieuw?

“Wil je dat echt?” vroeg Levi plagend.

“Is dat wel verstandig?” Antwoordde Anne op een hautaine grappende manier. “Misschien kan ik beter eerst mijn opties bekijken, niet? Het lijkt erop alsof het hier veel interessanter is geworden in de toekomst. Ik bedoel, kijk naar de nieuwe ik. Wie weet wat een meisje als ik hier kan vinden, toch?”

Levi was buiten zinnen van geluk. Opnieuw kunnen sparren met Anne was een droom die uitkwam voor hem. “Ik heb dit zo gemist. Je hebt geen idee hoe hard ik jou gemist heb.”

“Doe maar je best om het me uit te leggen.” Zei Anne met een grijns.

“Kom op, laten we gaan.” Zei Levi. Zijn hand reikend naar Anne. “Laat me je introduceren in de toekomst.”

“De toekomst,” Anne hapte naar adem. “Ik ben tot leven gekomen in de toekomst! Hoe waanzinnig is dat? Ik wil alles weten over de technologie die dit mogelijk gemaakt heeft. Hoe werkt het? Hebben mijn ouders hiervoor betaald? Jij zeker niet, met je loontje van een astrofysicus. Hoe zou je dat gedaan hebben?” Anne kon hem ophitsen als de beste.

“Allemaal goede vragen. Je krijgt de antwoorden snel genoeg. Dat beloof ik je.” Levi herinnerde zich dat Marcel het net op dezelfde manier aan hem had verteld en glimlachte.

Vertaling door David Vanhauter

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *