De bar heette SAX lounge, en het was de hipste plaats van het moment. 2 verdiepingen, een 20-meter hoog plafond dat uit een Italiaans operahuis leek weggehaald, 9 overweldigende 18-karaats gouden kroonluchters, prachtige tafels met mozaïek-inleggen die dedendenken aan Versailles. De crew serveert er drank en hapjes terwijl ze choreografieën uitvoeren, alles van ballet tot burlesk, en zelfs Cirque du Soleil passeert de revue. Een plek waar alle knappe mensen in de stad komen om zich te vermaken. Die avond was de stek gereserveerd voor een privé evenement. Maar Marcel was er vaste klant en hij was geliefd bij al het personeel, dus had hij kaartjes weten te bemachtigen. Dit was niet de plek waar Levi op stap zou gaan. Eigenlijk waren er maar weinig plekken waar Levi zou gaan, het nachtleven was verre van zijn habitat. Maar Marcel voelde zich hier als een vis in het water en hij had Levi overtuigd om toch minstens één keer fun te hebben in zijn leven.
Ze waren nu al een tijdje beste vrienden. Ze waren op dezelfde dag begonnen bij NASA. Als twee groentjes, best geïntimideerd door de hele ervaring, hadden ze veel aan elkaar en ze konden het vanaf het begin goed met elkaar vinden. Marcel kwam ook uit New York, hij studeerde af van de Cornell universiteit in fysica en specialiseerde zich in astrofysica. Met zijn 1meter 83 en best fit voor een nerdy fysicus was Marcel altijd al een ladies’ man. Hij had het niet op lange, stabiele relaties, zijn trouw was gereserveerd voor de wetenschap, de Yankees en zijn maatje Levi Adams.
De muziek stond luid, de tent zat bomvol en Marcel was duidelijk dronken. Levi had er ook 2, misschien wel 3 meer op dan goed voor hem was, maar hij probeerde nog steeds de verantwoordelijke van de twee te zijn.
“Kom op, kerel! Ga ook eens los,” lalde Marcel terwijl hij alle richtingen uit stuiterde. “Laten we wat meisjes oppikken.”
“Kijk naar jezelf” je bent veel te dronken, welk meisje zou met jou meegaan?” vroeg Levi serieus maar binnenin lachte hij zich kapot.
“Denk je!? Watch and learn, ma-man,” hij draaide zich om en richtte zijn pijlen op het eerste meisje waar zijn oog op viel. “Deed het pijn?” schreeuwde Marcel in het oor van de blonde rechts van hem vlakbij de bar.
“Wat?!” antwoordde het meisje, dat de vraag niet begrepen had.
“Toen je uit de hemel gevallen bent. Deed dat pijn, mijn engel?” mompelde Marcel met kleine oogjes en een grote glimlach.
“Echt?” antwoordde het meisje terwijl ze haar lach inhield.
“De muziek staat veel te luid, kunnen we naar een wat rustiger plekje gaan zodat we kunnen praten?”
“Maak dat je wegkomt!” Uit het niets kwam een man als een kleerkast tevoorschijn die Marcel wegduwde. “Ze is met mij!”
“Waarom duw je mij, Bosaap? Laat de dame kiezen met wie ze meewil.”
“Bosaap?! Schreeuwde de kleerkast terwijl zijn rechtervuist al wegschoot richting Marcels gezicht. Levi kon Marcel net op tijd wegduwen maar de vuist landde recht op zijn slaap. Heroïsch? Zeker, maar ó zo dom. De reus kwam nu zijn richting uit, en hij was niet alleen. Hij had zijn gymvriendjes bij. Terwijl Levi zich door het volk trachtte te murwen, probeerde Marcel nog steeds op te staan. Niet vanzelfsprekend als de wereld om je heen spint, en je alles drie keer ziet. De maatjes van de bodybuilders hadden Levi ondertussen in een hoek kunnen duwen. Rake vuistslagen troffen zijn hoofd en borst en even dacht hij dat dit het einde was voor hem. Hij maakte met zijn computerlijf geen kans tegen drie getrainde vechtjassen. Gelukkig was de security in het etablissement van hetzelfde niveau als zijn belagers en konden ze Levi uit zijn hachelijke positie bevrijden voor hij echte schade opliep. Veel medelijden hadden ze echter niet, Levi en Marcel werden onmiddellijk buiten gezet. Marcel lag dubbel van het lachen, maar Levi zag er de grap niet van in.
“Wat je daarbinnen deed was echt stom” zei Levi terwijl hij zijn arm tegen zijn lichaam gedrukt hield. Hij mankte en zijn schouder deed verrekt veel pijn. Hij bedacht dat de ware tol snel duidelijk zou worden eens de adrenaline- en alcohol niveaus terug op hun normale peil waren, en die zou wel eens hoger kunnen liggen dan alleen een blauw oog.
“Het spijt me, man. Het was niet de bedoeling dat onze nacht op die manier zou eindigen. Maar geef toe. Je was echt bad-ass daarbinnen. Voel je niet dat je leeft?”
“Ik voel pijn, idioot!”
“Kom op. Is het echt zo erg?” Je moet toch eens gek doen soms, Levi. Het leven is te kort en je moet er alles uithalen.”
“Exact! En ik heb wel betere dingen te doen dan achter meiden aan te zitten of in elkaar gemept te worden in bars. Geef me de sleutels, casanova, jij rijdt niet meer.”
“Ok, mom.”
Levi bracht Marcel thuis en verzekerde zich ervan dat hij ook echt binnen ging. Hij had nog 45minuten voor de boeg om thuis te komen. Hij was moe en nog steeds wat groggy. Hij bedacht dat hij misschien beter de nacht bij Marcel kon doorbrengen. Maar hij wilde niet wakker worden en bovenop de pijn, ook nog Marcels getreiter moeten verdragen.
Hij bleef rijden, zijn ogen werden zwaarder en zijn hoofd knikte af en toe onbedoeld. Hij stopte bij het verkeerslicht ook al leek dat compleet nutteloos gezien er geen levende ziel in de buurt was. Eindelijk sprong het licht op groen. Licht schokkend trok zijn wagen op, toen plots fel witte lichten opdoemden in zijn linker zijraam. Het geluid van piepende banden klonk oorverdovend door zijn gehavende schedel. Hij kon nog net uit zijn ooghoek zien hoe de zware truck met oplegger met 90kilometer per uur door het rode licht knalde en hem vol in zijn zij raakte. Dat hij pas 160 meter verder tegen een zwarte chevy tot stilstand kwam heeft Levi nooit meer geweten.
~
“Toen,” ging Marcel verder, “nadat je mij thuis had gebracht, begon ik me echt mottig te voelen, ik had veel te veel gedronken, zelfs naar mijn normen. Ik heb nog net de wc gehaald, voor ik alles eruit kotste en naast de pot neerplofte. Niet veel later werd ik gewekt door mijn telefoon die non-stop bleef rinkelen. Het was het ziekenhuis. Ze hadden je mobieltje gevonden in wat overschoot van mijn wagen en ik was de laatste die je gebeld had. Ik probeerde mezelf wat op te monteren, sprong in een taxi en ging recht naar het ziekenhuis. Toen ik aankwam vertelden ze me het hele verhaal. Tegen de tijd dat de ambulance er aankwam was je al dood.
“Dood?!” stamelde Levi terwijl hij zich duizelig voelde worden.
“ja” zei Marcel nu met gedempte stem. Je lichaam was uiteengereten en alles was volledig verkoold. Ze hebben mij gebeld om je te kunnen identificeren. Ik moest zélf goed kijken om zeker te zijn dat jij het was, en ik stortte helemaal in toen ik je aan je trouwring herkende. Ik kon niet geloven dat je er niet meer was. En al helemaal niet dat niets hiervan gebeurd was als je niet met mij was mee geweest. Of als je bij mij de nacht had doorgebracht. Maar nu was je dood en het was allemaal mijn schuld.”
“Dood?” vroeg Levi met zijn hoofd in zijn handen helemaal voorover gezakt in ongeloof.
Ik moest het nieuws aan je moeder vertellen. Het is het moeilijkste dat ik ooit heb moeten doen. Ze gaf me helemaal gelijk dat het mijn schuld was. Na die dag heeft ze me zelfs nooit meer aangekeken. We hadden het daarvóór zo goed met elkaar kunnen vinden. Maar nu werd ze misselijk van de man die verantwoordelijk was voor de dood van haar enige zoon.
Ik kon niet leven met de pijn. Jou verliezen bracht herinneringen terug aan het verlies van mijn ouders. En ik ging ermee om op de enige manier die ik kende: drank, en drugs. Compleet depressief en uitgeput raakte ik al gauw mijn baan kwijt en toen gingen de zaken snel van kwaad to erger.
“Dood?” vroeg Levi, terwijl hij zijn hoofd oprichtte en door het raam tuurde.
“Toen, geheel onverwachts, kwam je grootvader te hulp. In die tijd woonde je moeder bij hen in, maar zij hebben nooit haar haat jegens mij aanvaard. Ik vond dat vreemd, want zelfs ik nam het haar niet kwalijk dat ze mij haatte. Maar zij hebben mij nooit verantwoordelijk gehouden voor de dood van hun kleinkind. Elke veertien dagen kwam je grootvader me opzoeken in DC. Soms kwam Rachel ook en brachten ze zelfs vrienden mee die me hielpen mijn huis schoon te maken, dat er meestal als een stort bij lag. Het feit dat ze zoveel vrienden hadden, van alle leeftijden ook nog, vond ik altijd bijzonder vreemd. Ze hadden altijd wel iemand bij zich. Ik was nogal weigerachtig in het begin, maar Jacob heeft mij nooit opgegeven. Er ging wat tijd over heen maar we werden goede vrienden.
“Wat bedoel je met dood? Bedoel je dood, dood? Als in niet meer levend?” vroeg Levi terwijl hij opstond, hij zag er verward uit.
“Ze waren al eind de zeventig toen ze mij overtuigden om terug naar New York te verhuizen”,ging Marcel op een optimistischere toon verder. Ik verkocht mijn huis in DC en huurde een klein studiootje in Brooklyn. Zoals je weet waren je grootouders heel erg gelovig. En ze werden nóg dieper gelovig nadat jij er niet meer was. Ze sleurden mij vaak mee naar hun vergaderingen. Dat maakte eindelijk duidelijk waar al die vrienden vandaan kwamen. Mettertijd begon ik die vergaderingen zelf leuk te vinden. Hun geloof en leringen brachten me vrede en hoop, en hielpen me door die donkere dagen. Daar ben ik ook June tegengekomen, een prachtige, devote vrouw met wie ik enkele jaren later trouwde. Ik vond een job als professor aan het Brooklyn College, we kochten een huis daar vlakbij, en ik begon nog weer aan de opbouw van een nieuw leven. We waren bijzonder gelukkig, en ons geluk werd er alleen maar groter op toen de tweeling erbij kwam. Zo vaak heb ik gewenst dat je erbij was. En nu ben je hier. Terug uit de dood.”
“Holy Rockets!” zei Levi die er nog steeds niets van begreep. Man! Riep hij uit terwijl hij probeerde zichzelf te vermannen. “Het spijt me zo dat je dit allemaal hebt moeten doormaken, ik weet hoe hard je afgezien hebt met het verlies van je ouders. Ik kan me zelfs niet voorstellen hoe zwaar het moet geweest zijn om dat allemaal nog eens door te maken. Maar, kom je mij nu vertellen dat je vrienden bent geworden bent met mijn grootvader, een religieus man geworden bent, getrouwd, en de vader van een tweeling? Wie had ooit gedacht dat Marcel Williams zich ooit zou settelen, vader en predikant zou worden. Nu weet ik dat alles mogelijk is.”
“I guess so,” grinnikte Marcel.
“Maar Belangrijker nog,” Levi pauzeerde even en keek om zich heen voor hij Marcel bedolf onder alle vragen die hij had. “Ik was dood? Uiteengereten en verkoold? Hoe kom ik dan aan dit lijf? Zit er een robot onder deze huid? Hoe hebben ze mijn geheugen in dit lichaam gekregen? Zijn we eindelijk te weten gekomen hoe het bewustzijn werkt? En… In welk jaar zijn we? Waar zijn we precies in de toekomst?”
Levi bleef maar vragen afvuren op Marcel die zijn gelukzalige glimlach niet kon bedwingen.
“Het is zo goed je terug te hebben, broer,” zei Marcel met tranen in zijn ogen.
Vertaling door David Vanhauter
