“Honey! I’m home,” Riep Marcel uitkijkend naar zijn gebruikelijke welkomstfeestje
“Iemand heeft de deur open gelaten,” Merkte Levi enigszins bezorgd op. Die bezorgdheid werkt versterkt toen hij enkele passen in het huis zette. Het zag er prachtig uit: een volledig open ontwerp, een ruime keuken, geïntegreerd in een uitnodigende eetplaats en een groen terras dat aansloot op de enorme, maar toch gezellige living.
“Oh neen, die sluiten we niet. Eigenlijk staat die altijd open.”
Heb je dan geen schrik dat iemand zou inbreken? Ik had hier op zijn minst stem- of gezichtsherkenning verwacht, of een irisscanner, zoals in de science-fiction films.
“Nee!” Lachte Marcel alsof het een belachelijke vraag was. “Dat hebben we hier helemaal niet nodig.”
“Hoe bedoel je, dat hebben wij niet nodig? Kijk eens in wat voor kast je leeft man!”
“Waarom zouden we daarom beveiliging nodig hebben?”
“Wat voor vraag is dat zelfs? Om je te beschermen tegen criminelen; dieven, inbrekers, je weet wel, de ‘slechteriken’ “
“Oh ik snap het. Maar euhm, de ‘slechteriken’ bestaan hier niet. Geen misdaad, geen kwaad en dus, zoals ik zei, geen nood aan irisscanners”.
“Onmogelijk. Zelfs al zouden we 1000 jaar in de toekomst zijn, mensen blijven altijd mensen. Je kunt hun natuur niet veranderen, toch? Welke technologie zou de mensheid kunnen genezen van het kwaad?”
“Allemaal goede vragen mijn vriend. Waar je snel genoeg antwoorden op zal krijgen, beloofd. Alsjeblief, maak het jezelf gemakkelijk. Waar is iedereen?”
“Papa! Papa! Giechelend kwamen twee meisjes naar beneden gerend, zo knap dat superlatieven tekort schieten om ze te beschrijven. Beiden, hadden ze een macchiato-kleurige huid en lang golvend bruin haar los hangend over een perfect ovalen gezicht, een puntig kinnetje en katachtige felgroene ogen. Hun donkere huid hadden ze geërfd van hun vader maar ze waren gekruid met de Aziatische look van hun mama.
“Hallo prinsesjes,” begroette Marcel hen terwijl hij de twee poppetjes kuste en knuffelde.
“Waar is mama?”
“Ze is boven.” Antwoordden de meisjes in koor zoals ze dat gewoonlijk deden.
“Sarah, Naomi, Ik wil jullie graag voorstellen aan jullie oom, Levi. Hij is een goede vriend van papa”.
“Hallo, oom Levi,” klonk het opnieuw opvallend gelijktijdig.
“Hallo, Sarah and Naomi. Wat zijn jullie 2 prachtmeisjes, weten jullie dat?”
“Dank je, oom Levi.”
“OK, meisjes. Ga maar naar boven en laat mama even weten dat ik thuis ben.”
“Ze zijn zó schattig, hoe oud zijn ze? Vroeg Levi.
“Sarah is acht en Naomi zeven.”
“Ze lijken zo goed op elkaar. Had je niet gezegd dat ze een tweeling waren?”
“Ik heb ook een tweeling, maar die wonen niet bij ons.”
“Oh, wat is er gebeurd?”
“Ze zijn opgegroeid. Ze hebben nu hun eigen gezinnetje. Ik toon je straks wat familiefoto’s na het eten. Jij zult wel honger hebben.
“Wacht! Heb jij volwassen kinderen?” Hoe oud ben je eigenlijk?”
Sarah en Naomi waren ondertussen terug bij hun mama. “Hey schatje, ben jij al thuis? Ik was net de kamers aan het maken voor onze gasten vanavond.”
“Hey schat. We zijn hier net. Mag ik je Levi voorstellen. Levi, dit is mijn vrouw June.”
“Hallo June, wat leuk je te leren kennen. En bedankt om met mijn vriend te trouwen. Ik had hem al lang opgegeven.”
“Heel geestig, je bevestigt de verhalen die ik over je gehoord heb, Levi. Ik heb het gevoel dat ik je al jaren ken. Zo vaak heeft Marcel het al over jou gehad. En je grootouders hebben ook leuke verhalen. Ze zijn goede vrienden van ons.
“Je bedoelt dat ze goede vrienden van jullie waren?”
“Nee. We zijn nog steeds hechte vrienden. Ze kunnen hier elk moment aankomen. Ze kunnen niet wachten om jou te zien. Marcel, heb je hem dat niet verteld?”
“Marcel, leven mijn grootouders nog?” Vroeg Levi. “Ze waren best oud toen ik hen voor het laatst zag. Zitten zij in hetzelfde programma dat mij teruggebracht heeft uit het verleden?”
“Ding, dong.” Marcel werd gered door de deurbel.
De kleine Sarah en Naomi renden naar de deur, helemaal in overdrive door de aankomst van hun favoriete gasten.
“Oom Jay! Tante Rachel!” schreeuwden de meisjes in extase naar het jonge koppel dat in het portaal stond, zelf ook helemaal opgewonden over het enthousiasme van de meisjes.
Hallo Lieverdjes! Waauw, jullie zijn alweer gegroeid en met de dag worden jullie mooier. Zei oom Jacob terwijl hij een lange warme knuffel kreeg van de meisjes.
“Hey! En ik? Zei Tante Rachel met een pruillipje vissend naar wat liefde. “Kom hier jullie twee.” Waarop een golf van kussen en knuffels Rachel nu overspoelde. “Deze zijn voor jullie,” zei ze terwijl ze twee fraai ingepakte pakjes aan de meisjes gaf.
“cadeautjes!” riepen ze uit, nu nog meer uitgelaten. Een volgende ronde kussen en knuffels volgde vóór de meisjes richting salon liepen om te ontdekken wat ze deze keer gekregen hadden.
“Hi Marcel, hoe gaat het, broer,” vroeg Jacob met een tedere stem.
“Fantastisch, Jacob. Dank je! Vandaag was een heel bijzondere dag. Kijk wie ik hier bij me heb.” Levi kwam wat dichterbij, hij begreep niet goed waarom de blik van de bezoekers plots veranderde van lachende gezichten naar complete verbazing en verwondering toen ze hem zagen, plots barstten ze beiden zelfs in tranen uit.
“Hallo, ik ben Levi” zei hij, niet begrijpend wat er aan de hand was en niet wetend hoe hij moest reageren op hun verbazing hem te ontmoeten.
“Ja, natuurlijk ben je Levi,” Zei Rachel, ze kon zichzelf niet langer bedwingen en vloog hem rond de hals net als een moeder die haar kinderen knuffelt.
“Sorry, kennen wij elkaar?” vroeg Levi die zich stilaan wat onwennig begon te voelen bij deze situatie.
“Wij zijn het, zoon. Je grootouders”, zei Jacob die zijn tranen van vreugde de vrije loop liet bij het zien van zijn kleinzoon, zovele jaren na het fatale ongeluk.
Levi staarde een ogenblik naar Jacob en Rachel, en terwijl hij zorgvuldig hun gezichten analyseerde kon hij niet ontkennen dat Rachel wel op zijn mama leek toen die jong was. En Jacob herinnerde hem aan foto’s die hij van zijn grootvader gezien had in zijn jeugd. Levi werd overweldigd door een mix van emoties: verwarring, ongeloof, maar ook liefde en vreugde. Na wat aarzeling werd hij er toch toe bewogen zijn armen om Rachel te gooien en haar te knuffelen. Jacob sloeg zijn armen om hen beiden en zo bleven ze een tijdje staan, in een innige familieknuffel.
Nog nooit hadden ze zo’n leuke avond gehad, de Adams en de Williams. Het eten was overheerlijk zoals gewoonlijk, en het gezelschap niet te overtreffen. Sarah en Naomi waren een waar spektakel om in actie te zien. Naomi, zo intelligent en welsprekend, hield ervan om verhalen te vertellen. De manier waarop ze praatte en zich voordeed als een volwassene was onvoorstelbaar schattig. Sarah kon al een resem aan instrumenten bespelen, misschien wel beter dan menig volwassene. Haar solo op de viool na het eten was ronduit indrukwekkend. De lach en de fonkeling in de ogen van Jacob en Rachel heeft hun gezicht nooit verlaten. Levi kon niet ten volle begrijpen hoe gelukkig zijn grootouders wel waren op dit moment. Hij was vreselijk benieuwd, maar ook verward. Hoe konden oude, aftakelende lichamen terug sterk en jeugdig worden? Vele vragen bleven door zijn hoofd spoken, maar hij wist niet of dit het juiste moment was om ze te stellen dus besloot hij om nog even te wachten.
“Levi, kom je even met mij mee, asjeblieft. Ik wil je graag iets geven,” zei Jacob terwijl hij al richting de voordeur liep.
“Ja, tuurlijk,” Levi sprong op als een kat, in één precieze snelle beweging, gretig om wat antwoorden te verkrijgen op zijn vragen.”
“Ik geloof dat dit jou toebehoort,” zei Jacob terwijl hij Levi een boek gaf. Levi opende het en zijn ogen liepen onmiddellijk vol. Het was het foto album van zijn trouwdag. “Ik weet dat dit één van de weinige bezittingen was waar je echt waarde aan hechtte. Dus dacht ik dat je het leuk zou vinden het terug te krijgen. Anne zou dat zo gewild hebben.”
“Ik heb dit al een lange tijd niet gezien. Ik herinner me dat ik mijn grootvader, euhm sorry, jou, vroeg om het goed voor me te bewaren. Dank je”
“Ik kan me voorstellen dat het vreemd is voor je om je grootvader te zien met de looks van een dertiger. Vandaag zal wel op nummer één komen in je lijstje van ‘geschiftste en meest opwindende dagen van je leven’ niet?”
“Ik denk eigenlijk nog steeds dat ik aan het dromen ben en dat ik elk moment kan wakker worden. Maar ik ben niet zeker of ik dat wel wil.”
“Het kan moeilijk zijn om alles te vatten, maar ik kan je verzekeren, dit is geen droom.”
“Als ik niet aan het dromen ben, hoe verklaar je dit alles dan?”
“Weet je nog toen je een jaar of acht was en ik jou je eerste telescoop gaf?”
“Hoe zou ik dat ooit vergeten? Zeker nog in de top vijf van meest opwindende dagen in mijn leven.” Zijn opmerking toverde een glimlach op Jacobs gezicht.
“Je was altijd geïnteresseerd in de sterren. Ik herinner me dat we samen gingen kamperen, en je was gefascineerd door alles wat je kon zien aan de hemel met je kleine telescoopje. Je vroeg me of daar iemand was, die ook naar ons keek? Herinner je je dat?”
“Heb ik dat gevraagd? Vroeg hij, heimelijk een beetje trots dat hij op die leeftijd al zo’n diepzinnige vragen stelde
“Dat vroeg je zeker, je hebt altijd geloofd dat er daarboven iets was, iets intelligents, veel intelligenter dan wij, dat naar ons keek. Wel, je zult blij zijn te horen dat je gelijk had.”
“Aliens?” vroeg Levi perplex.
“Als je daarmee intelligente wezens, niet menselijk bedoeld, ja.”
Levi ademde eindelijk scherp uit, “Ik wist het!” schreeuwde hij uit alsof hij ter plekke een wetenschappelijke doorbraak had verricht. “hebben we leven op andere planeten ontdekt, serieus? Mijn God, dit is ongelooflijk. Weet je soms of onze telescoop geholpen heeft met deze ontdekking?”
Wij hebben hen niet ontdekt. Zij hebben ons benaderd.” Antwoordde Jacob.
“Meen je dat nu? Ik kan het niet geloven. Hoe is dat gebeurd? Vertel me alles.”
“Je komt er alles over te weten op school. We hebben een speciaal programma voor mensen als jij, die uit het verleden komen. Het zal je helpen alles te begrijpen en mee te zijn met wat we vandaag weten.”
“Dat zou ik fantastisch vinden. Wanneer begin ik?”
“binnenkort”
“Over de Aliens, vertel me meer over hen.”
“Ik kan je al een tipje van de sluier oplichten. Zij zijn degenen die er verantwoordelijk voor zijn dat je terugkwam uit de dood. En ze zijn ook verantwoordelijk dat je grootvader er opnieuw stralend uitziet.” Zei Jacob met een brede glimlach.
“Je ziet er echt stralend uit Jacob, ik bedoel, opa. Sorry, ik zal hier even aan moeten wennen.
“Maak je geen zorgen, zoon. Dat komt wel.”
