Marcel en Levi kwamen tien minuten vóór de volgende Pod naar DC aan in Brooklyn Centraal. Het was weekend en Marcel had Levi uitgenodigd voor een trip. In de 21ste eeuw zou een reis van New York naar Washington je 2 à 3 uur gekost hebben per vliegtuig, zonder rekening te houden met het eindeloze gedoe op de luchthavens. Nu, met het hyperloop systeem, had je voor dezelfde reis 45 minuten nodig. Brooklyn centraal was indrukwekkend. Het was groter dan elke andere luchthaven uit de oude wereld, toch leek het in bijna niets op die oude luchthavens. Je vond er geen douane of ticketcontrole. Het was niet nodig om op voorhand te reserveren of een ticket te kopen, geen paspoort of enige andere identificatie nodig, zelfs al reisde je internationaal. Het werkte een beetje zoals de uitgestorven treinen en metrostellen, alleen veel sneller, efficiënter en milieuvriendelijker.
Toen ze aankwamen in DC stapten ze in één van de lokale pods die elke dag honderden mensen, meestal families en schoolkinderen, vervoerden om NASA te bezoeken. Toen ze het complex naderden leek Levi wat teleurgesteld en tegelijkertijd verwonderd over wat hij te zien kreeg. Hij vond het bizar er zoveel mensen te zien rondwandelen. Mensen kwamen en gingen, alsof ze zich in een pretpark bevonden tijdens een vakantie. NASA was onherkenbaar voor hem. Het hoge kubusvormige hoofdgebouw met de blauwe strepen en het NASA logo in de rechterbovenhoek; de levensgrote ruimtetelescopen en raketmodellen, de rode en gele tulpen die het tuintje aankleedden waarin het welkomstbord stond: alles was weg. In plaats daarvan steeg een massieve kristallen dome op uit de grond, omgeven door open velden met bomen en mooie tuinen. De infrastructuur en het design van de koepel herinnerden hem aan oude NASA-projecten waarbij men leefbare habitats probeerde te creëren onder koepelvormige structuren om zwaar weer te kunnen verduren op Mars. Maar het beeld dat hij nu voor zich zag overtrof zijn verbeelding en zelfs zijn stoutste dromen. Ze stapten uit de pod en Levi werd opnieuw in zijn ziel getroffen toen hij het welkomstbord zag waarop nu te lezen stond: “Welkom in het ruimtevaartmuseum”
“waar zijn we? Vroeg Levi. Dit is Nasa niet, toch?”
“Wel, dit ís onze oude werkplek,” grijnsde Marcel. “Maar je hebt gelijk, deze plek is het Goddard ruimtevaartcentrum niet meer. Toch niet zoals jij het je herinnert. De meeste NASA gebouwen werden omgevormd tot musea. Dit gebouw is er één van.”
“Kom je me nu te vertellen dat NASA niet meer bestaat?” vroeg Levi, zich bewust wordend dat werkelijk niets nog was zoals hij het zich herinnerde.”
“NASA bestaat nog binnenin het museum. Maar NASA, de overheidsinstelling bevoegd voor wetenschap en technologie die te maken had met luchtvaart en de ruimte, nee. Die NASA is verleden tijd.”
“Hoe bedoel je?” vroeg Levi met een zekere frustratie in zijn stem.
“Je zult straks begrijpen wat ik bedoel. De antwoorden bevinden zich in dat gebouw. Laten we gaan, ik kan niet wachten om je dit te tonen. Ik dacht dat je wel zou willen weten hoe alles geëvolueerd is sedert jouw laatste project.”
Levi’s laatste project bij NASA was de James Webb ruimtetelescoop, die de krachtigste infrarood ruimtetelescoop ooit gebouwd zou worden. Één van de verwachtingen was dat de telescoop wetenschappers zou kunnen helpen inzichten te verkrijgen in het ontstaan van sterren en planeten, en directe beelden zou verschaffen van exoplaneten. Levi’s onderzoek naar telescoopoptica zou het mogelijk maken om planeten te zien die anders zouden worden verduisterd door de schittering en diffractie van de om de aarde draaiende ster.
“Ik kan niet wachten” zei Levi, nu opgewonden als een ontdekkingsreiziger die op het punt staat een nieuwe wereld te verkennen.
~
Het was al donker toen Levi en Marcel richting de uitgang trokken. Het museum ging net sluiten toen ze eindelijk besloten te vertrekken. Toen ze het gebouw uit wandelden werd Levi ongewoon stil en introspectief. Hij had veel te verwerken. Hij was net te weten gekomen dat de lancering van de James Webb telescoop een groot succes was geweest. In de paar jaar dat hij rond de zon gecirkeld heeft, heeft de Webb bijgedragen tot vele revolutionaire ontdekkingen, waaronder het bevestigen van het bestaan van planeten buiten ons zonnestelsel. Levi werd ook ingelicht over de projecten die volgden op de ontdekkingen van de Webb. De volgende stap was om een sonde, aangedreven door ruimtestraling, te sturen met als missie het bestuderen van deze zogenaamde exoplaneten. De sonde was een klein ruimteschip dat meerdere shuttles kon inzetten, bemand door robots. Die shuttles zouden dan landen op de exoplaneten en hun oppervlak verkennen. Het observatorium van het museum deed dienst als een real-time telescoop waar Levi de exacte locatie van de sonde kon visualiseren. Zijn geest ging tekeer. Je kon bijna zijn hersenen horen werken toen hij eindelijk woorden gaf aan zijn gedachten en de stilte doorbrak.
“OK, ik begrijp dat jullie niet echt gehaast zijn om een nieuwe planeet te vinden om te bewonen, toch? Ik bedoel, gezien deze er best goed uitziet na de hele transformatie en nu vervuiling en kernwapens tot het verleden behoren, en nu jullie de natuurlijke reserves verstandig aanwenden, enz. Ik snap zelfs dat de huidige ruimteprojecten enkel dienen om de nieuwsgierigheid te bevredigen, zonder specifieke agenda. En gebaseerd op de huidige data, ziet het er niet naar uit dat we om praktische redenen ooit andere werelden gaan moeten koloniseren. Tenminste niet tot de zon uitdooft. Maar wat ik niet begrijp, waarom is de overheid niet meer geïnteresseerd in ruimtevaartprogramma’s? ik bedoel, alle ruimte-initiatieven worden volledig door enthousiastelingen uitgevoerd, door vrijwilligers, in hun vrije tijd? Werkelijk?”
“Wel, zoals je al zei, we leven nu in een compleet andere wereld. Met de Nieuwe Aarde, zijn onze prioriteiten gewijzigd. Alle middelen en inspanningen waren er een hele tijd op gericht om de planeet opnieuw op te bouwen. Nadat we alle afval van de oude aarde hadden gereinigd zoals kernwapens, chemisch afval, enz. concentreerden we ons op de heropbouw. Ruimtevaart was niet direct een prioriteit.”
“Hum,” zei Levi alleen maar, duidelijk makend dat dit antwoord niet bevredigend klonk.
“Daarnaast, waarom investeerden regeringen in de eerste plaats in ruimtevaart?” Ging Marcel verder.
“Militair en technologisch voordeel… ja, maar niet alles was om puur economisch of politiek belang, en dat weet jij.”
“Ja. Ik weet het. Ook met het doel te leren, te ontdekken, en dat doen we nog steeds. En onze regering steunt onze speurtocht naar kennis. Maar die steun komt niet in de vorm van financiële ondersteuning, als dat is wat je bedoelt. Het concept ‘geld’ bestaat trouwens alleen nog maar in geschiedenisboeken.”
“Wacht, wacht, wat? Geen geld? Hoe?” onderbrak Levi hem stomverbaasd, net nu hij dacht dat niets hem nog kon verrassen.
“Heb je niet opgemerkt dat we nog geen enkele keer geld gebruikt hebben. Niet voor transport, eten of voor het museum?”
“Jawel, maar ik dacht dat je misschien een nieuwe manier had om te betalen voor die zaken. Misschien met een micro-chip in je arm of zo. Weet ik veel.”
“Geen chip, geen geld.”
“Hoe betaal je dan voor alles, en hoe koop je spullen?”
“dat is het mooie eraan. Je betaalt niet.”
“Hoe hebben jullie dat voor elkaar gekregen? Zitten we opnieuw in een soort ruilhandel systeem dan?”
“Niet echt. Het werkt zo. Alles wordt gedaan door samenwerking. Elke volwassene op deze planeet werkt aan verschillende opdrachten als vrijwilliger, en al zijn noden – voedsel, transport, huisvesting en zoveel meer wordt hem gratis verschaft.”
“zeg dat nog eens” vroeg Levi met wijdopen ogen en een diepgefronst voorhoofd, niet helemaal zeker of hij het wel juist begrepen had.”.
“Stel je voor dat we een nieuw gebouw nodig hebben. We hebben Machines, faciliteiten en mensen met vaardigheden voor elk aspect van het gebouw van een project. Mensen worden toegewezen aan een bepaald project door een team dat onze regering vertegenwoordigt, zij leiden het project ook. Ze komen samen, werken het project af en gaan terug naar huis. Nadat het project af is nemen ze een vakantie of wachten op een nieuw toewijzing.
Hebben ze ondertussen eten nodig, gaan ze naar de voedingswinkels en ze nemen gewoon wat ze nodig hebben. Hebben ze kleren nodig, naar een kledingwinkel en ook daar zijn ze vrij om te nemen wat ze graag hebben. Natuurlijk is het aantal stukken dat je kan nemen beperkt maar er wordt voor gezorgd dat elk gezin krijgt wat het nodig heeft.” Legde Marcel uit.
“en wat als ze een huis, meubelen of elektro nodig hebben? Of- ik weet niet- een auto?”
“Een huis wordt in de meeste gevallen voorzien door de overheid. Je kan kiezen voor een bestaand gebouw, of je kan een beschikbaar stuk land kiezen waar je huis gebouwd zal worden. We gebruiken geen auto’s of vrachtwagens meer zoals je waarschijnlijk wel gemerkt hebt. Maar als je bijvoorbeeld zwaar werkmateriaal nodig hebt, kun je dat gewoon lenen bij de constructieafdeling van de regering. Meubelen en elektro kun je afhalen net als kleding en eten.”
“Je neemt me in de maling” zei Levi, die geen woord geloofde van wat Marcel vertelde.”
“Natuurlijk zijn er een paar regels en principes die ervoor zorgen dat dit systeem voor iedereen werkt, maar maak je geen zorgen. Je leert er alles over in je klassen met Jacob.”
“Jacob had gelijk. Ik ga het hier echt naar mijn zijn hebben.” Zei Levi.
~
De zon scheen, de wind ademde zachtjes, en de warmte was een onweerstaanbare uitnodiging van de zomer om te genieten van wat een onvergetelijke dag zou worden in Levi’s leven. Hij genoot van zijn ontbijt van op zijn balkon turend naar de Brooklyn Bridge. Na enkele dagen bij Marcel te gast te zijn gebleven, was hij naar zijn eigen plek getrokken, voorzien door de overheidsafdeling ‘huisvesting voor opgewekten’. Hij had een charmant appartement gekregen dat uitkeek op de oude brug, een plek waar hij dol op was. In de voorbije maanden heeft hij nieuwe ervaringen opgedaan voor een heel leven ver. Als een goede wetenschapper, smaakte hij elk moment van zijn real-life-tijdreisverhaal. Het was niet bepaald de tijdreis zoals uit zijn geliefde science-fiction verhalen, maar ongetwijfeld veel beter. Enkele weken nadat hij de school voor opgewekten was gestart, had hij ook zijn eerste jobtoewijzing gekregen op de Nieuwe Aarde. Hij is deeltijds aan het werk in het Centraal transportstation. Elke maandag en dinsdag na school is hij verantwoordelijk voor het schoonmaken van de Pods. Op donderdag vervoegt hij het onderhoudsteam, en wordt hij opgeleid in de technologie van de Pods. Na zijn diploma uitreiking, hebben Marcel en Jacob Levi’s opleiding voortgezet. Levi heeft genoten van zijn lessen, en nu, bijna twee jaar na zijn opwekking, is hij een compleet andere persoon geworden. Fysiek zou hij zichzelf omschrijven als bovennatuurlijk krachtig. Nu hij zo dicht bij het strand woont, houdt Levi ervan om te gaan zwemmen in de oceaan. Hij kan zijn adem minutenlang inhouden. Hij verkent de onderwaterwereld spelend met de dieren die hij er tegenkomt. Het is alsof hij een hele nieuwe wereld verkent. Intellectueel voelt het alsof hij een supercomputer tussen zijn oren heeft. Hij kan boeken lezen zo snel als zijn ogen kunnen bewegen. Soms neemt hij een pod om naar het Afrikaanse continent te reizen, soms naar het amazonewoud, of naar de Noordpool. Hij vindt het geniaal om alles waarover hij vroeger in boeken las nu in het echt te kunnen ontdekken. Hij is ook bezig met projecten. Hij zoekt de limieten op van zijn recent verworven geniale mentale krachten. Zo zoekt hij naar een manier om via quantumverstrengeling het universum te verkennen zonder daarvoor de Aarde te moeten verlaten, gebruik makend van een interfacend mechanisme dat mensen zou toelaten een robotversie van zichzelf te bedienen die diep in de ruimte verstuurd wordt. En ook emotioneel was hij geëvolueerd, van iemand die zelfzuchtig en wat narcistisch was naar iemand die oprecht geïnteresseerd is in anderen, betrokken bij de gemeenschap en actief meewerkend aan de vrede, eenheid en het welzijn van degenen rond hem. Maar het is op het geestelijke niveau dat hij de grootste veranderingen heeft doorgemaakt. Er was helemaal geen spiritueel niveau vroeger. Nu blijkt dit één van de belangrijkste zaken te zijn in zijn nieuwe leven.
~
“In onze laatste sessie, hebben we het gehad over hoe we onze ‘kracht van onderscheidingsvermogen’ kunnen gebruiken om te denken zoals de Schepper denkt. Door naar zaken te kijken vanuit het perspectief van de Schepper, doet onze gemeenschap haar uiterste best om dingen te doen, keuzes en beslissingen te maken op een manier die zijn manier van denken weerspiegelt. Wat heeft tot nu toe het meest indruk gemaakt van hoe we de dingen vandaag doen, ten opzichte van hoe jullie ze vroeger deden?”
“Ik ben nog altijd onder de indruk dat alles blijft draaien zonder geld of economische belangen. Het verlaten van het financieel stelsel, was voor mij, de belangrijkste verwezenlijking van deze nieuwe regering. Dit heeft de samenleving mogelijk gemaakt zoals we die vandaag kennen,” antwoordde Levi enthousiast.”
“Een cruciale factor, inderdaad.” Ging Marcel akkoord met Levi’s commentaar. “Vandaag gaan we ons inzicht verruimen van sommige principes en wetten die gelden op deze Nieuwe Aarde, OK?
“All right,” zei Levi.
“Sorry, Marcel,” Jacob onderbrak hem. “Zouden we dit materiaal voor volgende week kunnen behouden? Ik zou graag iets anders bekijken. Het heeft te maken met goed nieuws dat ik net te horen heb gekregen voor Levi.”
“Goed nieuws voor mij? Wat voor goed nieuws? Vroeg Levi.”
“Herinner je je onze lessen over de opstanding? Hoe het werkt en wie opgewekt wordt?” Vroeg Jacob.
“Zeker, uiteraard. Ik zal altijd dankbaar zijn voor die voorziening. Wat is ermee?”
“Hier komt het nieuws, ik heb juist bevestiging gekregen.”
“Welke bevestiging? Je maakt me knettergek”
Uiteindelijk, kondigde Jacob geëmotioneerd het nieuws aan. “Anne wordt opgewekt!”
“Anne?! Mijn Anne?” schreeuwde Levi in ongeloof.
“Ja, Levi. Anne zal binnenkort terug komen.” Zei Jacob die zijn tranen van geluk nu niet langer kon bedwingen.
Levi stond heel even perplex voor hij in tranen uitbarstte. Hij weende zoals hij dat nooit eerder gedaan had. Jacob stond op, pakte Levi bij de handen en trok hem overeind, hij gaf hem een innige knuffel. “Ik ben zo blij voor je, mijn vriend,” zei Marcel.
“Weet je het zeker?” vroeg Levi, nog steeds in shock.
“Ja, zoon. Heel zeker.” Stelde Jacob hem gerust.
“En er is meer.”
“Meer?”
“Jij bent aangewezen om haar assistent te worden. Net zoals Marcel jouw assistent was. Dus, jij zal erbij zijn als ze ontwaakt. Je zal de eerste persoon zijn die zij zal zien in de opstanding.”
“Oh, ik weet echt niet wat te zeggen,” zei Levi terwijl hij zijn ogen droog trachtte te wrijven.
“Ze kan de volgende dagen al wakker worden. Daarom wou ik je voorbereiden zodat je een goede assistent wordt. Je moet een paar dingen weten. Kunnen we die bekijken vandaag?”
“Mijn God, ik kan het nog steeds niet geloven. Dank je.” Zei Levi terwijl hij Jacob opnieuw vastpakte.”
“Dank mij maar niet,” zei Jacob. “Ik ben niet degene die beslist wie opnieuw tot leven gewekt wordt.”
“Ja, natuurlijk,” Levi keek naar omhoog en bad voor de allereerste keer.
Vertaling door David Vanhauter
