Het was een prachtige lentedag op de Nieuwe Aarde, en vandaag waren het niet enkel de vogels die zongen. Levi had zich nog nooit zo goed gevoeld. Hij was vóór iedereen opgestaan, en stond zingend ontbijt te maken.
“Ik hoop dat jullie pannenkoeken lusten.”
“Waauw! Iemand is goed wakker geworden,” merkte June op terwijl ze met haar 2 kleine prinsesjes, al helemaal klaar voor school, de trap afkwam. .
“Pannenkoeken!” riepen de meisjes uit. “oom Levi, ik ben gek op pannenkoeken,” glunderde de oudste.
“Echt waar? Misschien kan ik het je leren en kunnen we eens samen pannenkoeken bakken. Wat zou je daarvan vinden?”
“Ik wil ook pannenkoeken bakken!” riep de jongste uit terwijl ze hem rond de nek vloog.
“oké, oké!” mompelde Levi die het moeilijk kreeg om nog iets uit te brengen met de twee meisjes die rond zijn hals hingen.
“oké meisjes. Laat oom Levi nu maar los zodat hij onze pannenkoeken nog klaar krijgt.” Spoorde June hen aan.
“Hoor ik daar pannenkoeken?” vroeg Marcel terwijl hij de trap afkwam het keukenfeestje tegemoet. “Wat is de gelegenheid”
“Geen idee.” Vraag maar aan Levi. Antwoordde June.
“Ik probeer gewoon een goede gast te zijn. Oké, iedereen. Hier komen de pannenkoeken.” Zei Levi die iedereen bediende. Hij pakte zelf een stoel en was klaar zijn eerste hap te nemen toen Marcel hem onderbrak.
“Levi, ik wil graag danken voor het eten.”
“Oh ja, natuurlijk, geen probleem hoor. Graag gedaan zelfs.” Antwoorde Levi, waarop de meisjes en June hun lach niet konden inhouden.
“Nee. Ik bedoel, ik apprecieer dat je het ontbijt gemaakt hebt natuurlijk. Maar ik bedoel eigenlijk dat ik God wil bedanken voor het voedsel vóór we gaan eten.”
“Oh, ok, sorry,” zei Levi lichtjes blozend terwijl hij zijn vork terug op het bord legde. “ik was vergeten dat je tegenwoordig een predikant bent. Ga je gang.”
~
Marcel en Levi stapten uit de Pod, en Levi herkende de plaats meteen. “Hey, dit is het gebouw waar ik wakker werd, niet?”
“Inderdaad,” antwoordde Marcel. “Waauw. Het ziet er geweldig uit. Ik was zo verbouwereerd door wat er gebeurd was dat ik er niet bij stilgestaan had hoe mooi het is,” zei Levi bewonderend terwijl hij nu de grote Blokletters in de façade opmerkte.
“’Lazarus I.’ waarom heet het Lazarus I?”
“Ben je bekend met het bijbelverslag over Lazarus?”
“Die werd opgewekt door Jezus, toch? Oh ja, ik snap het.”
“Dit is één van de honderden complexen over de hele wereld. We noemen ze ‘opwekkingscentra’. In die centra worden dagelijks duizenden mensen terug tot leven gewekt, net zoals dat met jou gebeurde.”
Echt? Elke dag? Dat zijn bijzonder veel mensen. Ik wil je vragen waarom maar ik vermoed dat dat één van de vragen is die zal beantwoord worden in de school, toch?”
“Je bent een snelle leerling.” Grinnikte Marcel.
“Laat me je dan dit vragen: Wat doen we hier? Heb ik een check-up nodig of zo? Ik dacht dat we naar school gingen.”
“We gaan ook naar school. Dit complex huisvest ook de klassen voor de opgewekten.” Zei Marcel terwijl hij de lobby van het gebouw binnenging.
“Blijf hier zodat je met de receptionist kunt spreken. Zij geven je meer instructies.”
“Wacht, wacht. Waar ga jij heen?
“Ik moet doorgaan want straks ben ik te laat.”
“te laat waarvoor?”
“voor mijn werk”.
Werk jij hier? Waarom vertel je me die dingen niet man? Wat doe je hier?”
“Ik doceer enkele klassen. Maak je geen zorgen. Je bent in goede handen! Tot straks.”
“Hey, wacht! Riep Levi. “Serieus?” sputterde hij nog tegen.
De groep mensen die Levi’s klas zou vormen verzamelde in de lobby, wachtend op instructies. Allen waren ze van dezelfde generatie. Er waren grote culturele en etnische verschillen, maar één ding hadden ze gemeen. Ze waren allen intellectuelen: dokters, schrijvers, specialisten in hun respectieve gebieden. Eén van hen benaderde Levi en stelde zich voor.
“Hoi, mijn naam is Lee.”
“Hallo. Ik ben Levi. Hoe gaat het? Antwoordde Levi spontaan.
“Moeilijk te zeggen. Fysiek nooit beter geweest. Ik bedoel, ik werd hier wakker en de vreemdste dingen waren met mijn lichaam gebeurd. Ik weet niet of je begrijpt wat ik bedoel?”
“Reken maar dat ik begrijp wat je bedoelt”
“Maar ik heb me anderzijds nog nooit zo verloren gevoeld. Ik snap helemaal niets van wat er allemaal gebeurd is. Blijkbaar zouden deze lessen veel moeten onthullen.”
“Dat hebben ze mij ook beloofd. Wat ben je tot nu toe al te weten gekomen? Hoe lang ben je al ‘opgewekt’?”
“Ik ben 2 dagen geleden opgewekt. Ik ben nog niet veel te weten gekomen maar heb wel al enkele gekke, bizarre toestanden meegemaakt; ik bedoel. Wist je dat ze een manier gevonden hebben om het verouderingsproces teniet te doen?”
“En of! Mijn grootouders zien er jonger uit dan ikzelf.”
“Ik ben een bioloog, of beter, ik was een bioloog. Hoe dan ook, ik was gespecialiseerd in wilde dieren en ik schreef voor tijdschriften als National Geographic en ik heb ook een paar documentaires gedraaid voor Discovery Channel, BBC. Dit terzijde. Gisteren hebben ze mij meegenomen naar een soort park waar ik één van mijn grootste dromen kon waarmaken. Ik heb altijd een fascinatie gehad voor grote katachtigen, weet je. Ik bedoel, ik heb mijn hele leven Afrikaanse leeuwen bestudeerd, maar nu kon ik ze niet enkel van dichtbij zien, maar ik kon ze zelfs aaien en knuffelen, ernaast lopen en ermee spelen. Mijn God, het was onbeschrijfelijk.”
“Dat klinkt geweldig. Ikzelf heb ook enkele surreële moment gehad. Ik ben een astrofysicus, en ik was met stomheid geslagen dat ze ons hele sterrenstelsel in kaart gebracht hebben. Ik kreeg bijna een hartaanval toen ik hoorde dat ze contact gemaakt hebben met intelligent buitenaards leven.”
“Serieus? Het hele sterrenstelsel? Aliens? Wow! Ik moet zeggen. Ik vind de toekomst te gek. Maar op dit moment voel ik me als een klein kind, nogal gedesoriënteerd en verward. Zo veel vragen. Hoe zijn we hier eigenlijk zelfs terecht gekomen?”
“Exact, dat was ook mijn eerste vraag. Maar ik heb er nog geen duidelijk antwoord op gekregen. Ik hoop dat we hier wat antwoorden kunnen vinden.”
Nadat ze tablets hadden ontvangen kregen ze een korte rondleiding op het complex. Er waren zes verdiepingen bovengronds, waarin alle administratieve kantoren zaten, en 10 verdiepingen ondergronds, die verschillende departementen huisvestten, vooral het opwekkingscentrum en het educatief centrum. Toegang tot het opwekkingscentrum was hen voorlopig nog niet toegestaan. Het was lunchtijd toen de tour eindigde. Levi’s klas kwam samen met de andere studenten en enkele werknemers in de refter, als je dit al een refter kan noemen. De ruimte was enorm, er konden makkelijk 1000 mensen plaatsnemen. En dat was slechts 1 van de refters in het complex. Vóór de maaltijd opgediend werd gaf de voorzitter van ‘Lazarus I’ een korte speech om de nieuwelingen te verwelkomen in het complex en in hun nieuwe leven, waarvan de studenten in de zaal de voorbije dagen al een glimp konden opvangen. Hij verzekerde de grote groep opgewekten dat ze bevredigende antwoorden op al hun vragen zouden krijgen en hij wenste hen het allerbeste, hopend dat ze zouden genieten van het leren, het verkennen, en het ontdekken in deze fabuleuze nieuwe reis die voor hen lag. De voorzitter was welbespraakt en boezemde vertrouwen in. Van waar Levi zat was het onmogelijk om de man goed te zien, tot hij zich realiseerde dat de man te zien was op de vele schermen die in de hal verspreid waren. Het gezicht op de monitor kwam het bekend voor.
“Wacht even. Ik ken die man.” Zei Levi bij zichzelf. “Hij heeft voor NASA gewerkt als ik me niet vergis.” Hij bleef staren naar het scherm en probeerde zich de man te herinneren. “Nee!” Plots drong het tot hem door, maar hij kon het niet geloven. “is dat, Mike? De conciërge?”
De eerste lezing zou plaatsvinden in de namiddag. Vlak na de luch kwam degene die Levi’s groep ook de rondleiding had gegeven hen ophalen om hen naar de klas te begeleiden en hun de laatste instructies omtrent het programma mee te delen. Levi’s klas telde 45 studenten. Ze namen elk één van de 200 plaatsen van het auditorium in, dat de vorm had van een groot indoor amfitheater. De minuten gingen voorbij en de klas begon wat nerveus en ongeduldig te worden. Het geroezemoes stopte prompt toen de deuren hard achter de instructeur dichtsloegen en hij langs de rechterkant het podium opkwam. Absolute stilte heerste nu in het auditorium. Net als de anderen maakte Levi zich op om weggeblazen te worden door wat er aan kwam. Maar voor hem zou het nog net iets specialer worden.
“Goedemiddag, iedereen. Sorry dat ik wat laat ben. Mijn naam is-“
“Jacob?” mompelde Levi verrast.
~
De les was voorbij en Levi haastte zich van zijn stoel naar beneden Jacob tegemoet. Hij was niet de enige. Iedereen had nog veel vragen waar ze graag antwoord op zouden krijgen.
“OK dames en heren, dat is het voor vandaag. Morgen same time same place voor meer” zei Jacob om op die manier de les te besluiten.
“Dat was fantastisch, sinds wanneer ben jij een professor?” vroeg Levi.
“Dag jongen, Ik hoop dat je genoten hebt van mijn kleine verrassing.”
“Ik had jou hier helemaal niet verwacht, een leuke verrassing was het zeker!”
“Ik weet dat onze introductieles waarschijnlijk meer vragen heeft opgewekt dan ze beantwoord heeft.”
“Absoluut, mijn hoofd draait als een tol” hijgde hij.
“Blij dat je het goed vond” grijnsde Jacob.
“De video over het ontstaan van het universum was fascinerend. Ik herinner me van in ‘mijn tijd’ dat we iets als de loop-kwantumzwaartekracht bestudeerden, wat al een veel beter alternatief was voor het ontstaan van het universum dan de Big bang theorie. Maar wat jullie hier vandaag gepresenteerd hebben; het is geniaal. Zo mooi en elegant. Het stemt best nederig te zien hoe ver we af zaten van wat de waarheid blijkt te zijn.”
“Ja. We hebben allemaal veel geleerd sindsdien,” zei Jacob.
“Het is allemaal wel logisch, maar toch. Dit hele ‘Schepper van het universum’ idee blijft moeilijk te geloven. Dat een superintelligent wezen zou bestaan en ook persoonlijk interesse zou hebben in het leven van onbetekenende mensen. En ik denk dat ik niet de enige ben die er zo over denkt? Je heb hier een moeilijk publiek, Jacob.
“Geloof me. Dat weet ik.”
“Trouwens, je had me goed beet met je ‘Aliens’ verhaaltje”
“Verhaaltje?” Jacob lachte. “Ik heb gezegd dat je gelijk had over het bestaan van intelligent buitenaards leven. Ik dacht alleen dat het nog te vroeg was om een astrofysicus te vertellen dat de intelligente wezens in kwestie eigenlijk de Schepper zelf en zijn zoon waren.”
“Dat heb je goed ingeschat. En toch, je moet begrijpen dat ik meer zal nodig hebben dan een redelijke uitleg? Ik bedoel, ik ben nog steeds een wetenschapper. Ik zal harde bewijzen nodig hebben.”
“Ik verwachtte niets minder van je. Wees geduldig en behoud een open geest. Vandaag was dag één. Zet je schrap. We zijn nog maar net begonnen.
~
Die avond waren het de Adams die uitnodigden voor het avondeten. Sarah en Naomi hielden ervan hen te bezoeken. Ze hadden een uitzonderlijk huis. Het strekte zich uit over verschillende grote bomen. De kleine cilindervormige lift bracht je helemaal naar kruin. De deuren kwamen uit op een grote veranda doorweven met takken. Aapjes, vogels en andere kleine diertjes waren vaste en welkome gasten. Op het dak stond een klein maar krachtig observeerplatform. De favoriete stek van de meisjes.
“Kom mee oom Levi. Ik wil je mijn lievelingsster laten zien,” zei Sarah terwijl ze hem aan zijn hand reeds naar boven trok.”
Na het eten waren Levi, Marcel en de meisjes er opnieuw te vinden om te sterren te bestuderen. Levi zijn hoofd was nog altijd een flipperkast waarin gedachten vrij rond knalden en hij probeerde er een zekere orde in te herstellen. Één ding in het bijzonder zat hem nog dwars.
“Hey, Marcel, herinner je je Mike van NASA?”
“Ja, natuurlijk, je hebt hem gezien vandaag, toch? Antwoordde hij terwijl hij de telescoop kalibreerde zodat ze de adelaarsnevel konden zien. Het was hun favoriete sterrenvormende regio. Of zoals zij het noemden. De babykamer voor sterretjes.
“Dus toch? Dat meen je niet? De directeur is echt Mike? De conciërge?
“Yep! En hij is geen conciërge meer. Hij is mijn baas nu.”
“Nee, dat meen je niet!? Hoe is dat gebeurd?”
“Het is een prachtig verhaal. Maar ik laat het Mike morgen zelf vertellen. Misschien moeten we een meeting proberen vast te leggen? Wat denk jij?”
“Kan dat? Ik zou het wel fijn vinden.”
“Tuurlijk, hij is best een druk bezet man, maar ik ben er zeker van dat hij wel een gaatje maakt voor een oude vriend.”
“Dat zou fantastisch zijn. Mike vertelde trouwens over verschillende klassen. Sommigen gaan sneller dan anderen. Ik blijk in een trage klas te zetten. Dat vond ik een beetje vreemd. Gezien er toch best wat knappe koppen in mijn klas zitten. Zijn de snellere klassen dan enkel voorbehouden voor genieën?
“Hahaha, Marcel bulderde van het lachen. “neenee, het heeft niets te maken met hoe slim je bent.”
“Waarmee dan wel? Mijn klas zal maanden over de hele cursus doen en sommige kortere klassen doen het in enkele weken? Waarom kan ik de snellere cursus niet volgen?”
“Wel, sommige mensen van onze generatie, en generaties voor ons, wisten al van de realiteit die wij nu beleven. Zij wisten toen al hoe de toekomst er zou uitzien, en ze verwachtten om opgewekt te worden in de wereld zoals we die vandaag kennen. Dus ze hebben ook al een vrij goed idee van hoe de zaken zouden werken. Zowat al hun verwachtingen werden werkelijkheid.”
“Echt?” vroeg Levi. “Hoe wisten ze dat dan?”
“Weet je nog toen we zeiden dat religie zonde van de tijd was? Zelfs toen al werd door neurowetenschappers beweerd dat gelovige mensen een soort evolutionair voordeel moesten hebben omdat ze gelukkiger waren en langer leefden?”
“Ja, ik herinner me die studie. Die was echt hilarisch.”
“Wel, dat is de reden dat je in de trage klas zit. Nu is gebleken dat één van die religies het bij het juiste eind had en accurate kennis had over wat er zou gebeuren in de toekomst, ons heden dus. Wanneer zij opgewekt worden, komen ze eigenlijk terecht in een systeem waarvan ze al wisten dat het tot bestaan zou komen. Jij hebt die kennis niet. Daarom heb je meer tijd nodig om de school voor opgewekten af te maken.”
“Wacht. Betekent dit dat ik me tegen het einde van de cursus zou moeten bekeren tot één of andere religie?”
“Helemaal niet. Er is helemaal geen religie meer om je tot te bekeren. Religies bestaan niet meer sedert de laatste oorlog. Wat we nu hebben is een volledig nieuw systeem. Een verenigde, familie-achtige gemeenschap die geregeerd wordt door de Maker zelf. En het is geen kwestie van geloven meer. Het is gewoon hoe de dingen nu zijn. Het doel van de school is de opgewekten te introduceren in deze nieuwe wereld en gemeenschap en je te helpen integreren tot een burger van deze nieuwe wereld.”
“laat me even checken of ik dit goed begrepen heb. Zeg jij me nu dat deze hele wereld geregeerd wordt door een buitenaards wezen dat beweert dat hij alles geschapen heeft in dit universum? Is het dat?”
“Niet helemaal. Hij beweert helemaal niets. Hij laat het ons zien. En dat is net waarom je meer tijd nodig hebt om al die informatie te verwerken.”
“Ik vrees dat ik wel eens meer dan een paar maanden nodig zou kunnen hebben.”
Ik weet dat het moeilijk is om dit te accepteren. Alles is zo anders dan wat het voor jou slechts een paar dagen geleden was. Met vragen zitten is normaal, en het is ook belangrijk dat je die stelt. Maar probeer geduldig te zijn en neem je tijd. En ondertussen, geniet. Je bent in de toekomst man! Is dat al doorgedrongen? Je bent een soort van tijdreiziger.” Zei Marcel nu breeduit glimlachend.”
~
Het was al laat toen Rachel de bezoekers naar hun kamer begeleidde. Terwijl Marcel en June zich klaarmaakten om naar bed te gaan en Rachel nog een verhaaltje las voor de meisjes zaten Jacob en Levi nog naar de sterren te kijken. “Jacob, mag ik je iets vragen?”
“Natuurlijk zoon, wat is er?”
“Wat is er met mama gebeurd? Ik had gehoopt haar te zien vandaag.”
“ik begrijp het. Sorry, Levi. Ze is niet meer onder ons.”
“Dat begrijp ik niet. Als mama na mij gestorven is zou ze al opgewekt moeten zijn, toch? Volgens het principe dat ‘de laatsten de eersten zullen zijn’ zoals we vandaag geleerd hebben?
“Goed zo. Je hebt opgelet. Jammer genoeg geldt dat principe niet voor mijn dochter, jouw mama.”
“Hoezo?”
“Zij heeft de kans gekregen om te leven zonder de dood te zien, net al je grootmoeder en ik. Wij zijn niet zoals jij gestorven en opgewekt. Wij hebben de dood nooit ervaren. Net zoals Marcel en June. Maar Martha heeft deze kans niet aangegrepen.”
“Hoe bedoel je? Wat is er met haar gebeurd?”
“Spijtig genoeg is zij gestorven in de laatste oorlog. Op de laatste dag, toen de tekenen in de zon, de maan en de sterren zichtbaar waren, dachten sommigen dat het een soort buitenaardse invasie was, zoals je die kent uit oude Hollywood films. Maar het werd al snel voor allen duidelijk dat het geen invasie van aliens was. De mensheid stond op de rand van zelfvernietiging, en de Schepper moest tussen beiden komen om het ergste te voorkomen voor het te laat was. Menselijke regeringen van over de hele wereld spanden samen om zich te verweren tegen de overname. Zonder succes. Toen dit gebeurde, beschermde God degenen die zijn kant hadden gekozen. Zij die dat niet gedaan hadden waren niet in staat zichzelf te beschermen toen de oorlog uitbrak.”
“Ik begrijp het niet. Mam geloofde in God. Waarom stond ze niet aan zijn kant? Ik daarentegen was zelfs nooit zeker dat Hij bestond, waarom ben ik hier wel en zij niet?”
“Wij, als gezin, waren gelovig, zoals je weet. Maar de God waarin wij geloofden en de schepper van het universum waren niet dezelfde. Vóór de oorlog startte, voorzag de ware God in een toevluchtsoord, een plek die bescherming bood voor zijn volk gedurende de Oorlog. Hij gebruikte menselijke vertegenwoordigers om alle volken te waarschuwen overal ter wereld voor de komende oorlog en om hen te informeren over de veilige plek. Wij geloofden die menselijke vertegenwoordigers. Maar Martha niet. Wij sloten ons bij hen aan en vluchtten naar zijn Aardse organisatie. Toen de Laatste Oorlog uitbrak, werden we beschermd en overleefden de Oorlog. Zij heeft de kans gehad om de ware God te leren kennen en zich bij zijn volk te vervoegen. Jij hebt die kans nooit gekregen. Dat is waarom hij jou terug bracht tot leven zodat je die kans zou krijgen.”
“Ik kan niet helemaal vatten wat je zegt, maar om de één of andere reden, voel ik geen woede of zelfs geen verdriet om mama. Ik mis haar, dat wel. Maar ik ben niet verdrietig. Dat is vreemd, niet?”
“Maak je geen zorgen zoon, binnenkort zal alles onthuld worden voor je, en zal het allemaal wel steek houden. Ondertussen wil ik je iets laten zien.”
“Wat dan?”
“Kom op, kijk hier,” Jacob wees Levi een telescoop aan.
“Iets wat ik Marcel gevraagd heb op te zetten. Herken je dit?”
“Levi keek door de telescoop. “is dat…?” hij pauzeerde. “is dat ‘De Webb’?”
“Cool of niet? Jouw telescoop heeft enkele belangrijke ontdekkingen gedaan enkele eeuwen geleden.”
“Wow! Dat meen je niet!”
“Jawel, morgen in klas, zul je leren hoe je, via de tablet die je vandaag kreeg, toegang kunt krijgen tot die informatie, en tot vrijwel alles wat je ooit te weten zou willen komen.”
“Echt?” ik was al benieuwd wanneer we die tablets zouden verkennen.”
“Dat dacht ik wel,” zei Jacob met een grijns. “Er valt nog veel te leren maar wees geduldig. Geniet van het proces. Er is geen noodzaak meer om gehaast te zijn. Sinds je een kind was heb je altijd een nieuwsgierige geest gehad, en je zocht onvermoeibaar naar kennis gedurende je hele leven. Ik geloof echt dat je het hier fantastisch zult vinden.”
“Je zou wel eens gelijk kunnen krijgen,” glimlachte Levi, maar die glimlach werd gevolgd door een diepe zucht terwijl hij opkeek naar de sterren. “ik wou alleen dat mam hier was.”
Jacob legde zijn arm rond Levi’s schouder. “Ik ook zoon, ik ook.”
Vertaling door David Vanhauter
